„SUPER Land, SUPER Rheinland“ to tytuł najnowszych prac Renaty Jaworskiej powstały jako kontynuacja serii „Mapy i trytoria“ 

„Les cartes et les territoires“ („Mapy i terytoria“)

 „Mapy i terytoria“  

Na wystawie Renaty Jaworskiej w Galerii 58, w Radomiu oglądamy obrazy namalowane specjalnie na tę ekspozycję. Artystka próbuje zdefiniować związki, które są zbiorem jej jednostkowego doświadczeń. To niekończąca się, wciąż aktualizowana suma wspomnień własnych Artystki, ale i wielopokoleniowych historii ludzi i miejsc.

Artystka mówi, że podejmuje w nich tematykę przynależności, czy to do konkretnego terytorium, czy do konkretnego wyznania. Zainspirowana planem Radomia, pokazuje na jednym z obrazów obszary opanowane przez dźwięk wydawany cyklicznie z jednego z kościołów radomskich. Renata Jaworska porusza się w świecie fantazji, ale jednocześnie zadaje pytania o przyszłość: Jaka formę przyjmie znane nam terytorium? Czy nasza przynależność jest niezmienna? Jak wpłynie na nas stworzenie nowych, przestrzennych struktur? Jej prace nie udzielają odpowiedzi na te pytania a raczej generują kolejne. Artystka pyta: Jak wyglądać będzie nasze najbliższe otoczenie? Kto będzie decydował o tym, do którego z obszarów będziemy przypisani, czy którym objęci?

Wybór tytułu wystawy „Mapy i terytoria“ prezentowanej w Galerii 58: jest przemyślany i nieprzypadkowo nawiązuje do twórczości francuskiego pisarza Michela Houellebecq. Artystka tworząc prezentowane tu prace odwołuje się do jego powieści pod takim samym tytułem, w której Houellebecq stawia odważne pytania nie dając na nie jednoznacznej odpowiedzi.

Renata Jaworska pochodzi ze Zwolenia, ale obecnie mieszka i pracuje w Düsseldorfie i w Salem, w XII-wiecznym kompleksie pocysterskim. Codzienny dźwięk klasztornego dzwonu nakłada się, na rutynowe, egzystencjalne czynności. Jednocześnie przypomina dźwięk dzwonu Kościoła Garnizonowego w Radomiu ufundowanego przez jej pradziadka, Jana Skrzypczaka. Łączy tak dwa różne i odległe od siebie miejsca i tak samo określa, ale inne terytoria słyszanego dźwięku dzwonu – fonosfery. Nakłania do refleksji nad rodzinną historią, lokalną tradycją, siłą wiary przodków, ale również generuje pytania: Jak reagują na ten dźwięk ateiści, agnostycy i wyznawcy innych religii? Czy im on nie przeszkadza? Artystka skupia się nie tylko na swoich emocjach, ale również na problemach wspólnotowych – potrzebie tolerancji, empatii, różnorodności światopoglądowej, bo to buduje wielowymiarowy osad kulturowy, bogactwo cywilizacyjne. 

Renata Jaworska uczy nas byśmy byli świadomymi uczestnikami lub obserwatorami podobnych, codziennych wydarzeń i procesów budujących wspólnotę lokalną, narodową i ponadnarodową – ludzką.  ( Text Elżbieta Staniszewska)